Полагано
спровод иде...
Киша сипи,
прска блато;
Лица влажна,
сетна, бона;
Тихо, тешко
звоне звона.
Са погледом,
к'о сањивим
Моја драга
бледа, нема,
Иде тако...
Спровод овај
Њеног драгог
гробу спрема.
Рака стоји
отворена;
Гробар
прима... Врисак, сузе;
По сандуку
тутњи, пада —
Твоју љубав
земља узе.
Заплакати
ниси знала;
Бол велики
суза није
Никад им'о...
само уздах,
Или речи...
“празно ли је...”
Крст убоден,
кућа нова,
Твоме драгом
већ готова;
И иначе све
се стиша;
Још промиче,
сипи киша.
И та киша
откуд данас!
Да л' то небо
плаче за нас!...
— Ох, што
неће увек лити!
... Како л'
ће ти сутра бити...
1904.